Σε επείγουσα βάση αφορά κυρίως τους τραυματισμούς στο χέρι, που μπορεί να περιλαμβάνουν βλάβες στο δέρμα, τα νύχια, τους τένοντες, τα αγγεία ή τα νεύρα του χεριού.
Τα περισσότερα τραύματα αντιμετωπίζονται με ευχέρεια στο ιατρείο. Εκτεταμένοι τραυματισμοί, όπως ακρωτηριασμοί ή διατομή μεγάλων αγγείων χρειάζονται μεταφορά στο συνεργαζόμενο θεραπευτήριο για ολοκληρωμένη χειρουργική θεραπεία και ενδεχόμενη νοσηλεία. Στις περισσότερες περιπτώσεις επίσης ακολουθεί συνοδευτική φυσικοθεραπεία κατά την πορεία ανάρρωσης για επαρκή λειτουργική αποκατάσταση του τραύματος.
Οι υπόλοιπες παθήσεις του χεριού περιλαμβάνουν κυρίως:
Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν: Τα σύνδρομα στένωσης, η νόσος Dupuytren και οι αρθρίτιδες (εκφυλιστική οστεοαρθρίτιδα, ρευματοειδής και ουρική αρθρίτιδα).
Οφείλονται σε στένωση ελύτρων, η οποία εμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση των τενόντων μέσα σ’ αυτά. Αποτέλεσμα είναι η δευτεροπαθής πάχυνση των τενόντων και ενίοτε, λόγω μείωσης της χωρητικότητας του συγκεκριμένου ανατομικού χώρου, η πρόκληση πίεσης επί των αντίστοιχων νεύρων του καρπού (μέσο , ωλένιο) με ανάλογη συμπτωματολογία.
Δυνατόν να είναι συγγενή ή επίκτητα, να οφείλονται δηλαδή σε επαγγελματικούς λόγους (χειρώνακτες), στην προχωρημένη ηλικία, σε τραύμα, όγκους ή σε ρευματική νόσο.
Η θεραπεία τους είναι αρχικά συντηρητική, με τοπικές εγχύσεις κορτιζόνης σε τακτά χρονικά διαστήματα, ανάπαυση και ακινητοποίηση. Συχνά όμως υποτροπιάζουν, οπότε η αποσυμπίεση των τενόντων και των νεύρων γίνεται χειρουργικά. Τα συχνότερα είναι:
Η πίεση που εξασκείται επί του μέσου νεύρου, προκαλεί πόνο στον καρπό (εντονότερο τη νύχτα) και μουδιάσματα στα δάκτυλα. Εάν η πάθηση μείνει χωρίς θεραπεία για μεγάλο χρονικό διάστημα, επέρχεται ατροφία των μυών του θέναρος και μυική αδυναμία του αντίχειρα, που δυσκολεύει τις λεπτές κινήσεις του χεριού.
Είναι πολύ συχνή πάθηση και αντιμετωπίζεται με χειρουργική επέμβαση με τοπική αναισθησία συνήθως, όπου γίνεται διατομή του εγκάρσιου συνδέσμου και αποσυμπίεση του μέσου νεύρου.
Ο ασθενής αναφέρει ότι “το δάκτυλο κλείνει και δεν ανοίγει” ή το αντίθετο.
Xαρακτηριστικά συμπτώματα, ο πόνος στον καρπό και η αδυναμία σύλληψης
και συγκράτησης των αντικειμένων.
Πιέζεται το ωλένιο νεύρο προκαλώντας μουδιάσματα και πόνο στα δύο τελευταία δάκτυλα.
Άγνωστης αιτιολογίας νόσος, που προσβάλλει σχεδόν αποκλειστικά τη λευκή φυλή. Υπάρχει κληρονομική προδιάθεση και συσχέτιση με διάφορες άλλες παθήσεις, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, η επιληψία, ο αλκοολισμός, το τραύμα.
Προσβάλλονται εξίσου και τα δύο φύλα μετά την 5η-6η δεκαετία της ζωής. Η παλαμιαία απονεύρωση παχύνεται, ρικνώνεται και προκαλεί σύγκαμψη των δακτύλων. Προσβάλλονται κυρίως, το μικρό δάκτυλο (70%) και ο παράμεσος (65%). Η νόσος αρχίζει με την εμφάνιση μικρών σκληρών οζιδίων (ογκιδίων), κατά μήκος της πορείας των καμπτήρων τενόντων και στη συνέχεια αναπτύσσεται χορδή που οδηγεί σε προοδευτική κάμψη του δακτύλου. Συχνά είναι αμφοτερόπλευρη. Η θεραπεία είναι κατά κανόνα χειρουργική (περιοχική απονευρεκτομή).
Οι όγκοι (καλοήθεις – κακοήθεις) στο χέρι είναι σπάνιοι, συγκριτικά με άλλα με άλλα μέρη του σώματος. Με μεγαλύτερη συχνότητα εμφανίζονται:
Είναι κυστική διόγκωση με ζελατινώδες περιεχόμενο, που εμφανίζεται συνήθως στη ράχη του καρπού και σπανιότερα στα δάκτυλα. Η αιτία δεν είναι ακριβώς γνωστή, αλλά φαίνεται ότι η υπερβολική χρήση του χεριού οδηγεί σε τοπική εκφύλιση των συνδέσμων. Ριζική θεραπεία προσφέρει η χειρουργική αφαίρεση.
Αναπτύσσονται στην παλαμιαία επιφάνεια του χεριού, συνήθως στις ράγες των δακτύλων μετά από τραυματισμό. Αφαιρούνται μαζί με την κάψα (τοίχωμα) τους.
Εμφανίζεται μετά από τραύμα με τη μορφή εξωφυτικής διόγκωσης. Αφαιρείται χειρουργικά.
Είναι επώδυνη, αργά αναπτυσσόμενη μάζα, άγνωστης αιτιολογίας, με κύρια εντόπιση στα δάκτυλα. Πιθανή προέλευση του είναι τα τενόντια έλυτρα (θήκες) ή οι σύνδεσμοι. Αφαιρείται.
Όγκοι με προέλευση το νευρικό ιστό, ιδιαίτερα επώδυνοι. Η εκτομή τους είναι πολύ ανακουφιστική.
Από τους κακοήθεις όγκους του δέρματος του χεριού, ο ακανθοκυτταρικός είναι ο συχνότερος. Εμφανίζεται στη ραχιαία επιφάνεια του καρπού και χρήζει ευρείας χειρουργικής αφαίρεσης, η επιτυχία της οποίας πιστοποιείται πάντοτε ιστολογικά (βιοψία).
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι μελαγχρωματικοί σπίλοι, των οποίων συνιστάται η εκτομή, λόγω της εντόπισης και του χρόνιου ερεθισμού που υφίστανται.
Οι φλεγμονές που προσβάλλουν το άκρο χέρι αναπτύσσονται μετά από τραυματισμό. Το δέρμα και η εν τω βάθει περιτονία, διαμερισματοποιούν το χέρι σε περιοχές οι οποίες προδιαθέτουν σε διάχυση της φλεγμονής. Αυτές είναι, οι ράγες των δακτύλων το 1ο μεσοδακτύλιο διάστημα, η μεσότητα της παλάμης, οι περιοχές του θέναρος και του οπισθέναρος. Η μόλυνση και το οίδημα των ιστών, επηρεάζει την αιμάτωσή τους, κυρίως τη φλεβική και λεμφική κυκλοφορία, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε νέκρωση. Τα έλυτρα των τενόντων, οι αρθρώσεις, τα οστά και η περιονύχιος περιοχή παρουσιάζουν ελαττωμένη φυσική άμυνα και προσβάλλονται συνηθέστερα.
Η θεραπευτική τους αντιμετώπιση περιλαμβάνει την ανύψωση και ακινητοποίηση του χεριού, ενώ απαραίτητη θεωρείται η συστηματική χορήγηση αντιβιοτικών. Σε περίπτωση δημιουργίας αποστήματος, επιβάλλεται η διάνοιξη και η παροχέτευσή του. Ιδιαίτερη προσοχή λαμβάνεται, ως προς τη θέση των χειρουργικών τομών ώστε να αποφευχθούν οι ρικνωτικές ουλές και ο τραυματισμός αγγείων και νεύρων.
Οι κυριότερες φλεγμονές είναι:
Είναι η φλεγμονή γύρω από το νύχι, η οποία μπορεί να επεκταθεί μέχρι την κοίτη του. Ο έντονος πόνος και το οίδημα είναι τα προεξάρχοντα συμπτώματα.
Επιφανειακό απόστημα που αναπτύσσεται μεταξύ των εξαρτημάτων του δέρματος και επεκτείνεται μέχρι το υποδόριο.
Οφείλεται σε βάκιλλο και είναι συχνότερο στους ψαράδες (τραύμα από λέπια ή οστά ψαριών). Προσβάλλει τα δάκτυλα αλλά μπορεί να εξαπλωθεί προς την παλάμη.
Είναι η φλεγμονή των τενόντιων ελύτρων (θηκών). Η περιορισμένη αιμάτωση τους τα καθιστά ευάλωτα στις μολύνσεις. Εκδηλώνεται με ευαισθησία, κατά μήκος του δακτύλου και πόνο στην έκτασή του. Σε παραμελημένη, χρόνια μορφή απειλείται η βιωσιμότητα του τένοντα αλλά και του ίδιου του δακτύλου.
Το έγκαυμα του άκρου χεριού είναι συχνό, η βαρύτητα του θεωρείται πάντοτε μεγάλη και πρέπει να αντιμετωπίζεται το ταχύτερο αν πρόκειται να εξασφαλιστεί το λειτουργικό του μέλλον.
Η θεραπεία του εγκαύματος του άκρου χεριού, διέπεται αποό τις εξής βασικές αρχές οι οποίες αποτελούν μέτρα αντιμετώπισης άμεσης προτεραιότητας:
1. Έλεγχος του πόνου
2. Έλεγχος της μόλυνσης και της φλεγμονής
3. Έλεγχος του οιδήματος
4. Έλεγχος της κινητικότητας
5. Έλεγχος της επούλωσης
Η εκτίμηση της έκτασης και του βάθους του εγκαύματος (ποσοτική – ποιοτική), πρέπει να γίνεται με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια.
Η πρώιμη κινητοποίηση και η εφαρμογή ενεργητικής και παθητικής κινησιοθεραπείας είναι κεφαλαιώδους σημασίας για το άκρο χέρι ώστε να αποφευχθούν οι αγκυλώσεις. Οι εγκαυματίες πρέπει να ενθαρρύνονται προς αυτή την κατεύθυνση.
Η διαδικασία επούλωσης του εγκαύματος στο άκρο χέρι, προωθείται μέσα από διάφορες μεθόδους. Η επιλογή της καταλληλότερης , προκύπτει τελικά από τα ίδια τα χαρακτηριστικά του τραύματος. Είτε με συντηρητική μέθοδο (ανοικτή – κλειστή), είτε με χειρουργική (πρώιμη εσχαρεκτομή, τοποθέτηση μοσχευμάτων, κινητοποίηση κρημνών), ο στόχος παραμένει ίδιος και είναι: η αποκατάσταση της ακεραιότητας του χεριού, τόσο λειτουργικά όσο και αισθητικά κατά το δυνατόν.
Παρενθετικά να σημειώσουμε ότι, τα ηλεκτρικά εγκαύματα του χεριού, έχουν συνήθως δυσανάλογα μικρή έκταση σε σχέση με το βάθος και τη σοβαρότητα του τραύματος. Γι’αυτό χρειάζεται επανεκτίμηση της βλάβης μερικές ημέρες αργότερα. Τέλος τα κρυοπαγήματα του άκρου χεριού, σπανιότερα των εγκαυμάτων, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με την εμβάπτιση του μέλους σε ζεστό νερό 40-42 βαθμών Κελσίου για 30′.
Κατά τα λοιπά, αναλόγως, η αντιμετώπιση είναι παρόμοια.
Σημειώνουμε πρώτη, ως σχετικά συχνότερη, την ρευματοειδή αρθρίτιδα (τα ίδια περίπου ισχύουν και για την εκφυλιστική οστεοαρθρίτιδα). Νόσος άγνωστης αιτιολογίας, που προσβάλλει ιδιαίτερα το άκρο χέρι με λειτουργικό αντίκτυπο στην αρχή και στη συνέχεια με παραμορφώσεις τριών τύπων, που είναι:
Η αντιμετώπιση γίνεται με φάρμακα, χειρουργικές επεμβάσεις (αρθροπλαστική, τενοντοπλαστική, αρθρόδεση, εκτομή όζων κλπ.) και κινησιοθεραπεία.
Η ουρική αρθρίτιδα αποτελεί μεταβολική νόσο του ουρικού οξέος και προσβάλλει το 1% του γενικού πληθυσμού. Χαρακτηριστικό της είναι η εμφάνιση ουρικών τόφων. Η θεραπεία είναι φαρμακευτική, ενώ η χειρουργική περιορίζεται στην αφαίρεση των τόφων για αισθητικούς λόγους.
