Στα μικρά παιδιά παρατηρούμε κυρίως τους συγγενείς σπίλους, ενώ προς την ενηλικίωση αναπτύσσονται και νέοι σπίλοι, σκουρόχρωμοι ή στο χρώμα του δέρματος, επίπεδοι ή προεξέχοντες.

Οι συγγενείς μελαχρωματικοί σπίλοι είναι σπίλοι (ελιές) οι οποίοι είτε υφίστανται από τη γέννηση του ατόμου, είτε γίνονται εμφανείς εντός του πρώτου χρόνου της ζωής του.

Χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τους μικρούς, τους μεσαίους και τους μεγάλους ή γιγάντιους. Οι γιγάντιοι είναι οι σπίλοι που έχουν διάμετρο 20 cm ή περισσότερο κατά την ενηλικίωση.

Οι συγγενείς σπίλοι αυξάνουν σε μέγεθος κατά τη διάρκεια της σωματικής ανάπτυξης. Έτσι, σπίλοι που κατά την νεογνική περίοδο της ζωής έχουν διάμετρο 7cm στον κορμό και 11cm στο κεφάλι, κατά την ενηλικίωση θα φτάσουν στο μέγεθος των 20cm.

Οι συγγενείς σπίλοι μπορούν να έχουν διάφορα χρώματα, ανώμαλη επιφάνεια, τριχοφυΐα και ανώμαλα όρια.

Οι μεγάλοι συγγενείς σπίλοι εμφανίζουν μια υψηλότερη πιθανότητα κακοήθους εξαλλαγής σε σχέση με τους μικρότερους συγγενείς σπίλους. Η πιθανότητα αυτή βάση διαφόρων μελετών είναι από 5% έως 20%.

Το μέγεθος, τα χαρακτηριστικά, και η εντόπιση ενός συγγενή μελαχρωματικού σπίλου καθορίζουν τον τρόπο και τον χρόνο αντιμετώπισής του. Είναι σημαντικό να γνωρίζετε ότι πολύ μεγάλοι συγγενείς μελαχρωματικοί σπίλοι, καταλαμβάνουν ολόκληρο το πάχος του δέρματος, και μερικές φορές επεκτείνονται και στους υποκείμενους ιστούς.

Η προτεινόμενη θεραπεία είναι η πλήρης, εάν είναι δυνατό, χειρουργική αφαίρεσή τους, είτε κατά στάδια, είτε με τη χρήση διατατήρων δέρματος, είτε με την χρήση δερματικών μοσχευμάτων. Θα πρέπει να τονισθεί πως πρέπει να αποφεύγεται ο καυτηριασμός ή άλλος τρόπος καταστροφής ή τραυματισμού των σπίλων.

Η χειρουργική αφαίρεση των περισσότερων γενικά σπίλων, στο πρόσωπο ή το σώμα, γίνεται πλέον αξιόπιστα, χωρίς καν εξωτερικά ράμματα, με το βέλτιστο αισθητικό αποτέλεσμα που εγγυάται ένας Πλαστικός Χειρουργός με εξειδίκευση σε παιδιά.